Blauwe Tomaten vertelt het verhaal van onverwachte ontmoetingen die tot waarheden leiden waar schuld, boete en vergeving bekeken worden vanuit het menselijke (on)vermogen met de eigen beperkingen om te gaan.
Deze roman speelt zich af op Curaçao waar shon Mi in de binnenstad een opvang voor zwervers bestiert, Kevin zijn kleine zusje probeert te beschermen, pastoor Bree zich geconfronteerd ziet met misbruik, de drankverslaafde Wesu zijn oude beroep oppakt om een al lang uitstaande rekening te vereffenen en Dominique tegen wil en dank haar weg vindt.
Muurschildering van Garrick Marchena/Foto van Selin Öztekin
Het Libris avontuur is voor mij ten einde. De wind in de rug was heerlijk. Het me gedragen voelen ook.
De chuchubi floot hard vanmorgen. Heel hard. Harder dan anders. En ik luisterde naar het bericht dat van overzee gekomen was…
De chuchubi floot hard vanmorgen. Heel hard. Harder dan anders. En ik luisterde naar het bericht dat van overzee gekomen was…
Na maanden van – voor mijn doen – zeer asociaal kluizenaarsgedrag waarmee ik, regelmatig overmand door twijfel maar toch ‘NEE’-zeggend tegen tal van leuke projecten, me afsloot van de buitenwereld om mijn manuscript af te maken, kroop ik in augustus 2022 uit mijn hol omdat ik wist dat ik de laatste zin van het boek opgeschreven had.
Altijd spannend en tegenwoordig zelfs bijna bijzonder om gerecenseerd te worden. Blauwe Tomaten werd onder de loep genomen onder andere door Wim Rutgers…
Om precies te zijn 588 gram, schoon aan de haak. Dat is wat ik in mijn hand gedrukt kreeg van uitgever Franc Knipscheer vlak voor de boekpresentatie in Nederland. Een pond letters verpakt in een kaft waar mijn naam op stond.
De nacht kwam met een verhelderend inzicht voor mijn getroebleerde gedachten. Ik lag te woelen, te wikken, te wegen en te wroeten. Over de roman Blauwe Tomaten die ik schreef en die ik nu gedrukt en al mag/moet loslaten.
“Hou op! Jullie zijn hier alleen maar omdat ik er ben. Dit is mijn verhaal. Ze wil het alleen maar goed doen. Daarom neemt ze haar tijd. Omdat ze mij en, ja zelfs jullie, serieus neemt. En wanneer jullie zo luid zijn kan ze mij niet horen. En dan zal mijn verhaal niet verteld worden. Dus hou op of verdwijn.”