Ze komen uit een vroom gezin dat zich elke zondagmorgen opmaakte om de mis in de kapel bij te wonen. Al jaren, al een eeuwigheid. En zo ook deze zondag.
Voorzichtig helpt Theresita haar zuster in haar jurk. Rekening houdend met broze botten en stramme spieren. Moeder Maria kijkt vanaf het huisaltaar met hen mee. Naast haar staan twee kleine engeltjes die stralend naar haar opkijken. Ze dateren uit de tijd dat Theresita en Juanita kleuterleidsters waren
‘Nog even geduld, Juanita. Deze knoop zit scheef.’
‘Knopen zijn niet geschikt voor oude mensen, Theresita,’ moppert Juanita zachtjes.
‘Het lukt wel. Kijk. Nu zit hij goed.’
De kerkklok aan de overkant roept de parochianen op voor de mis. Het is tijd. Het missaal, de rozenkrans en de witkanten mantilla zitten al in hun tas. Twee identieke tassen met identieke inhoud hangen aan de stoel bij de voordeur.
‘Kom, we gaan.’
Op straat is het druk. Auto’s rijden af en aan. Een trouwe parochiaan helpt hen naar de overkant. Ver steekt hij boven de twee gebogen zusjes uit. ‘Masha danki, yònkuman,’ prevelen Theresita en Juanita in koor. Bij de kerk openen zij hun tassen. De mantilla om het hoofd en een kruisteken. Daarna pas lopen ze de kerk in. Naar hun vaste bank. De rest van het kerkbezoek herademt. Gelukkig, ze zijn er nog.
Een paar banken verderop zit een jongetje naast zijn moeder. Een gouden krullenkop. Hij kijkt om en lacht. ‘Theresita, kijk.’ In Juanita’s ogen twinkelt een lichtje. Samen wuiven ze naar hem.
De kerkdienst begint. Devoot keren de zusjes terug in zichzelf. De dagen voordat zij God zullen ontmoeten zijn hoogstwaarschijnlijk geteld. Vanuit diepe overtuiging zingen zij, bidden zij tot het tijd is om weer naar buiten te keren en elkaar de vrede toe te wensen.
‘Paz, señoranan,’ zegt het ventje. Vier gerimpelde handen omvatten zijn jonge uitgestoken hand. En als hij zich omdraait om terug naar zijn moeder te lopen laat hij hemels-aards geluk bij Theresita en Juanita achter.
Bijdrage aan Elders Literair voor Standplaats Curacao
NB: Dit verhaal is bewerkt en verscheen eerder in eerdere versie een online magazine Cpost, een initiatief van Memento Vivi (Irèn Nooren). Cpost was een online uitgave die elk kwartaal uitkwam in de periode 2006-2012 met als belangrijkste drijfveer: de liefde voor het eiland. Cpost is helaas niet meer online te bekijken.