Er stonden drie mannen aan de toonbank. Ze dronken whisky uit een plastic cup en bekeken haar. Van onder tot boven. Een waarderende knipoog, een ‘psst’ en een ‘dushi’ volgde. Tiara voelde zich ongemakkelijk in haar cocktailjurk.
Iets verderop zat een stelletje. Heel dicht op elkaar. Hij streelde haar rug en naar Tiara vermoedde ook haar achterwerk. De snèkhouder stond achterin de zaak te morrelen met een magnetron. Ze wou dat hij opschoot.
Een auto reed aan en vier opgeschoten jongens stapten uit. Afhangende broeken, strakke hempjes, gymspierballen en een hoop bling bling. Tiara hield haar adem in. Maar na wat onderling getrek en geduw riepen ze luidruchtig om ‘serbes’ en ‘saté ku batata’. Gelukkig, geen overval.
De snèkhouder kwam na de ‘ping’ van de magnetron aanlopen met twee borden. Tiara probeerde zijn aandacht te trekken, maar hij negeerde haar en liep op het stelletje aan, dat inmiddels aan het zoenen was. De dampende borden in zijn hand stak hij hen toe, maar zij konden die niet aannemen. Er zat een hekwerk tussen. Nieuw aangemeten die dag. De snèkhouder probeerde op allerlei manieren een bord door het boogje te persen. In een hoek van vijfenveertig graden lukte dat, maar niet zonder dat de maaltijd op de toonbank gleed.
Een lachsalvo daverde door de snèk. De lonkende mannen, het vrijende stel, de toffe jongens, iedereen lag plat. Tiara stapte gierend haar auto weer in. Dit ging te lang duren. Ze bracht een anecdote mee deze keer.
Bijdrage aan Elders Literair voor Standplaats Curacao
NB: Dit verhaal is bewerkt en verscheen eerder in eerdere versie een online magazine Cpost, een initiatief van Memento Vivi (Irèn Nooren). Cpost was een online uitgave die elk kwartaal uitkwam in de periode 2006-2012 met als belangrijkste drijfveer: de liefde voor het eiland. Cpost is helaas niet meer online te bekijken.